gisterenavond zat ik in de trein en ik moest gewoon schrijven.. heel apart want ik heb niet echt doorgehad op dat moment wat ik nou aan het schrijven was.. eerlijk gezegd had ik het gevoel dat ik gewoon onzin zat te schrijven en wilde ik het eigenlijk al verscheuren en weggooien, maar vannacht werd ik wakker en las ik het nog eens na en eigenlijk was het wel een heel mooi beeld dus ik heb het hier toch maar eventjes opgezet...

Langzaam veranderen de dingen rondom mij.
Stemmen verstommen, de mensen vervagen
het is of ik alleen achterblijf, op een plek
waar anders juist heel veel personen hun leven leiden
het is iets onwerkelijks, ongrijpbaars
maar op een of andere wijze niet beangstigend.
gedachten die anders elkaar op blijven volgen,
lijken ook te verstommen
niks van dit alles verdwijnt helemaal, maar alles vind een plekje.
Een zachte laag, iets onbekends, overdekt dit alles
net of iets anders dan ik alles even overneemt.
Het is niet overheersend, maar juist heel teder.
Het neemt geen dingen weg,
maar laat alles een voor een zien.
Het geeft overzicht, rust en duidelijkheid.
Dan doe ik voorzichtig een stapje door die laag heen.
Er verschijnen tegels, elke keer als ik een stap zet.
Nieuwsgierig en voorzichtig tegelijk vervolg ik mijn pad.
Allerlei dingen kom ik tegen waar ik even stil bij sta
en ik pak het op, gooi het weg of laat het rustig liggen.
zo vervolg ik mijn weg
soms slenterend, soms heel hard rennend.
maar als ik moe ben ga ik rustig liggen op die zachte laag en kan ik rusten
als ik dorst heb drink ik van die zachte laag,
als ik trek heb eet ik wat van die zachte laag.
Als ik weer kracht heb om verder te gaan zet ik weer een stap verder
Zo ga ik verder, op mijn tempo, benieuwd naar wat komen gaat
omgeven door die laag die mij voorziet in alles....
ik hoef alleen maar verder te lopen en verder dat aan te pakken wat er voor me klaar ligt.

Iedereen is van harte welkom!!!

hij zal zitten, het zilver smeltend, reinigend

dit heb ik de afgelopen tijd al een aantal keren gelezen, dit zegt zoveel over hoe God met Zijn kinderen bezig is! bijzonder....

Een paar vrouwen kwamen bij elkaar om de bijbel te bestuderen. Toen ze bij het derde hoofdstuk van Maleachi waren, lazen ze in het derde vers een opmerkelijke uitspraak: Hij zal zitten, het zilver smeltend en reinigend.Een van hen zou een bezoek brengen aan een zilversmid en de anderen vertellen wat hij over het onderwerp te zeggen had.Zo gezegd, zo gedaan. Zonder te zeggen wat de reden van haar bezoek was, vroeg de vrouw de zilversmid of hij haar wilde vertellen hoe zilver gereinigd werd.Toen hij het uitgebreid beschreven had, vroeg ze: Zit u tijdens het reinigingsproces? Ja zeker, mevrouw antwoordde de zilversmid.Ik moet bij de oven zitten en hem constant in de gaten houden, want als het zilver er maar iets te lang in zit, word het beschadigd.De vrouw werd meteen getroffen door de schoonheid en de troost die uitgaat van de uitspraak: hij zal zitten, het zilver smeltend en reinigend. God vindt het nodig zijn kinderen in de oven te doen, maar Hij houdt het reinigingsproces nauwlettend in de gaten, zijn wijsheid en liefde zijn gericht op ons welzijn.Onze beproevingen zijn geen kwestie van toeval, en Hij zal niet toestaan dat wij boven vermogen beproefd worden.Voordat ze wegging, stelde de vrouw nog een laatste vraag: Hoe weet u wanneer het proces voltooid is? Heel simpel, antwoordde de zilversmid: zodra ik mijzelf kan zien in het zilver, is het reinigingsproces voltooid…

zondag 3 juni (in de parousia Woerden)

Hier zit ik dan, op een plek waarvan ik hoop dat het ooit mijn thuis zal worden.
Langzaam kijk ik rond, ik zie gezichten.. Bekende gezichten, maar ook gezichten die voor mij anoniem zijn...
Gezichten waar verhalen achter schuilen, gezichten van mensen die met hun eigen gedachten hier zijn... Al die gezichten beleven hetzelfde op een andere manier.
Het voelt vreemd, hoe kan deze kloof overbrugd worden, zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel belevingen, zoveel gezichten..
En toch is het een 'samen zijn'. Het lijkt allemaal raar en onwerkelijk maar al deze gezichten, bekend en anoniem, geven mij het gevoel dat ik welkom ben. Want al deze gezichten zijn in een ding gelijk. Ze hebben allemaal een Vader, waar ze op lijken. Ze horen bij elkaar, het zijn broers en zussen. het lijkt of de gezichten nu veranderen en op elkaar gaan lijken. Ze horen bij elkaar. Dan kijk ik naast me...
Wat zie ik?
Ik schrik er een beetje van. De gezichten naast me begin ik te herkennen. Het zijn ook mijn broers en zussen. Ik hoor erbij!! en waarom?
Omdat ook ik diezelfde Papa heb..
En als de gezichten soms weer anoniem lijken te worden en het voelt alsof ik er niet bij hoor of dat de angst naar boven komt dat deze gezichten weer anoniem lijken te worden, dan zal ik kijken naar de overeenkomst tussen deze broers en zussen.. Dan kan het niet anders dan dat ik me thuis ga voelen.

wachtend op jou....

Je kijkt in de verte,
je ogen zijn dichtbij
je staart in de leegte
zeg, denk je soms aan Mij
je zit daar te dromen
gedachten onbekend
wat moet ik je nog zeggen
zodat je Mij herkent...

zeg kijk naar Mij
ik gaf voor jou Mijn leven aan het kruis
Kijk naar Mij
Ik wil je alles geven
Ik breng je veilig thuis

Ik weet al je zorgen
Ik ken je verdriet
Ik zou je willen helpen
ach als je Mij maar ziet
Ik ken je gevoelens
Ik weet wat jou ontbreekt
Ik wil je alles geven
Als jij maar met me spreekt

Ik wil je alles geven
Ik heb jou op het oog
Mijn leven met je delen
Kom richt je hoofd omhoog
In tijden van wanhoop
Zal ik steeds met je gaan
Je kunt op mij vertrouwen
'K geef zin aan jouw bestaan

zeg kijk naar Mij
ik gaf voor jou Mijn leven aan het kruis
Kijk naar Mij
Ik wil je alles geven
Ik breng je veilig thuis