15+ weekend Parousia

ik wilde zo graag iets schrijven over het afgelopen weekend dat we weg zijn geweest met de 15+. Maar ik zit nu al een halfuur en ik kan gewoon niet op papier krijgen hoe het nou echt was, wat er gebeurd is en hoe groot God is.

We zouden het onderwerp seksualiteit en relaties behandelen. Een lastig, maar vooral ook een kwetsbaar onderwerp. We hebben als team vantevoren ook heel duidelijk gebeden om openheid, vertrouwen en dat mensen echt dingen open zouden durven gooien.

Ik kan niet precies gaan omschrijven wat er allemaal gebeurd is, het was zo veel, zo bijzonder maar een aantal kernwoorden:

Maskers werden afgezet, er werd gehuild en hard gelachen, God werd groot gemaakt, jongeren dansten voor God, God liet zo duidelijk Zijn liefde zien, God liet alles wat gezegd werd en gebeurde perfect op elkaar aansluiten, mensen waren open, mensen vertelden hun pijn en verdriet wat ze nog nooit verteld hadden, God gaf de leiding wijsheid en rust om er mee om te gaan, leiding mochten met tieners bidden, tieners baden met tieners, tieners baden voor de leiding, jongeren gaven getuigenissen, er werden keuzes gemaakt...

en dit is nog maar een kleine impressie. GOd is aan het werk met deze gasten (en met de leiding). En Hij wil verder gaan. Er zijn heel veel dingen opengebroken en die veiligheid was er, maar daar moet het niet bij blijven.. Het moet verder.. Soms kunnen wij als team en als jeugd er zijn, soms is het handig om professionele hulp aan te bieden.

Heer, ga verder met deze jongeren en zegen ons als team met wijsheid hoe hier mee om te gaan!!!!

Dank U voor alles....

kring

Gisterenavond vond ik een erg bijzondere avond op kring. Ik zat er met een beetje gemengde gevoelens. Aan de ene kant realiseerde ik me dat dit de laatste keer was voorlopig dat ik daar ben, en aan de andere kant ook dat het maar drie maanden duurt.
Afgelopen half jaar he bik het erg lastig gevonden op kring. Er is veel gebeurd en ik vond het lastig om echt mijn eigen plekje hierin te vinden.

Een tijd geleden zijn er wat dingen uitgesproken en ik merk dat dat echt herstel brengt en genezing. Ik kan mezelf zijn en ik kan echt van die mensen houden. In de periode dat het niet zo lekker ging en de laatste maanden heb ik heel sterk het gevoel gehad dat ik voor de kring moest bidden en voor de unieke personen die daarbij horen. Dat we steeds meer openheid zouden krijgen en dat God echt de ruimte zou krijgen om aan het werk te gaan. Dat we daar echt in zouden groeien.

Gisterenavond heb ik zo intens Gods liefde voor een ander deel van het Lichaam van onze kring, voor een vriend ervaren... Het is zo bijzonder. Ik werd er echt heel diep door geraakt.. God houdt zoveel van hem en ik mocht een stukje van die liefde voor hem meevoelen.. Immens..

God is bezig met die kring en met de personen op zich en het is echt genieten om dat van zo dichtbij mee te maken!!!

nog 17 nachtjes slapen...

ja nog 17 nachtjes slapen en dan gaat toch echt gebeuren wat al best lang op de planning staat.. 2 februari zal ik samen met Timon op het vliegtuig stappen om vervolgens drie maanden later weer terug te komen..Ik kan het bijna niet geloven dat ik, Marlies Graafland, over drie weken al in Brazilie zit en dat drie maanden lang mijn leven daar zal zijn....


Gisteren hebben we een gesprek gehad in Barneveld. Dit was een gesprek met een vrouw (SUPER leuke vrouw) die 10 jaar in Belo Horizonte gewerkt heeft en nu weer sinds een jaar met man en kinderen hier in Nederland woont.

Ze heeft ons ontzettend veel verteld over wat we kunnen verwachten, waar we tegenaan kunnen lopen en wat voor toffe dingen we gaan doen..

En ja lieve mensen, Marlies gaat ook in een carnavalsoptocht (die schijnen heeeeeel geweldig te zijn) meelopen daar..(wel om te evangeliseren hoor)... Ik ben benieuwd..

Maar goed, dat terzijde.. Het is bijzonder om te merken dat ook deze vrouw overtuigd is van het feit dat het goed is dat we daarheen gaan. We hebben gisterenavond ook met elkaar gebeden en het is zo tof om te merken dat de Here God ons echt rust geeft. We vinden het bij vlagen allebei heel eng en spannend, maar ook op die momenten mogen we naar God toe en dat ook bij Hem brengen. En het is tof dat we dan ook echt allebei een stuk rust krijgen.
Ook op de momenten dat het lekker loopt kunnen we het bij God neerleggen, het is echt tof om het zo 'dichtbij' te ervaren en mee te maken.
Het lijkt er echt op dat God ons daar graag wil hebben.. (ik kan er eigenlijk niet omheen!!) en we zijn allebei echt benieuwd wat er gaat komen. We hebben deze drie maanden echt aan Hem gegeven en zijn benieuwd wat Zijn plannen zijn..
Het is tof dat ik voor school daar drie maanden heen ga.. Eigenlijk om mijn professionaliteit daar in de praktijk te gaan brengen, maar dat ook de Here God hier zo bij betrokken is en dat we Hem daar ook heel bewust de ruimte voor kunnen geven!!

het begint echt te kriebelen.. het word nu wel heel echt... tof tof tof...

het enige wat jammer is, is dat er nu ook een moment van tijdelijk (gelukkig) afscheid nemen gaat komen.. en dat is nog steeds niet mijn sterkste kant..

de omgekeerde wereld

Vorige week is J. mee geweest om een dienst te draaien op mijn werk. Hij gaf aan dat hij geraakt werd door de dingen die de mensen vertelde. Ik heb hier nog veel over nagedacht.. Ik besef dat ik al aardig afgevlakt ben in de tijd dat ik daar werk. (terwijl dat nog niet eens zo heel lang is) Ik kan op sommige momenten ook nog erg geraakt worden door dat wat de bezoekers vertellen, maar op veel momenten is het al bijna normaal wat er gebeurd.
Toen ik hier over na aan het denken was besefte ik dat ik het eigenlijk al normaal vind dat die mannen bijna allemaal kinderen hebben en dat ze die eigenlijk niet meer zien. Als iemand dat verteld is het eigenlijk “normaal”. Het is zelfs zo erg dat als iemand verteld dat hij geen kinderen heeft dat het me verbaasd. In het begin werd ik geraakt door alles en was ik echt oprecht verbijsterd en geschokt door de dingen die verteld werden. Het is een compleet andere wereld, met totaal andere regels, normen en waarden en levensstandaard. Dit is iets wat ik wel elke keer besef, maar nu zie ik ook hoe snel je eigenlijk zo’n levensstijl overneemt. Buiten mijn werk om niet, maar als ik daar ben lijkt het wel of ik gewoon ben gaan accepteren dat het gewoon zo is.

Het is raar, het is de omgekeerde wereld… Ik wil niet afvlakken, ik wil geraakt worden door wat er gebeurd, ik wil niet dat het normaal word, ik wil me blijven verbazen over dat wat er gebeurd. Ik wil niet klakkeloos accepteren dat er dus alleen al van de mensen die bij ons in utrecht komen minimaal 100 kinderen rondlopen die hun vaders (en/of soms ook moeders) niet kennen, nooit zien of soms een uurtje hebben om aan tafel met een begeleider met de ouder te praten…Het is bizar, het is niet normaal, het is verschrikkelijk…
En dit is nog maar één voorbeeld…Er zijn zoveel voorbeelden, er is zoveel onrecht, leed, hardheid enz bij deze mensen..
Aan de andere kant besef ik ook dat als ik overal echt door geraakt zou worden en me hier bezorgd over zou maken, dat het dan geen leven is daar. Dan raak je heel snel uitgeblust denk ik.
Maar ik ben er van geschrokken dat ik blijkbaar al zo gehard ben, en dat is niet wat ik wil!!!
Ik wil weer echte bewogenheid voor de mensen en dat ook aan hen laten merken…

wondertje

de eerste ontmoeting met "tante" Marlies




wat een schitterend ventje

Vanochtend kregen we thuis een telefoontje van mijn broer... Het nieuws was dat hij een zoontje heeft gekregen... Ongelooflijk.. vijf uur nadat Matthijs geboren is, had ik hem in mijn armen.. Vaker heb ik natuurlijk baby's vastgehouden, maar dit was wel heel erg bijzonder.. Zo vers, zo volmaakt, zo'n wondertje..
Zo apart.. Aan de ene kant een enorme adrealine, aan de andere kant kon ik alleen maar stil zijn.. het is echt heel speciaal..voor het eerst tante... Heel heel heel bijzonder!!!