gisterenavond zat ik in de trein en ik moest gewoon schrijven.. heel apart want ik heb niet echt doorgehad op dat moment wat ik nou aan het schrijven was.. eerlijk gezegd had ik het gevoel dat ik gewoon onzin zat te schrijven en wilde ik het eigenlijk al verscheuren en weggooien, maar vannacht werd ik wakker en las ik het nog eens na en eigenlijk was het wel een heel mooi beeld dus ik heb het hier toch maar eventjes opgezet...

Langzaam veranderen de dingen rondom mij.
Stemmen verstommen, de mensen vervagen
het is of ik alleen achterblijf, op een plek
waar anders juist heel veel personen hun leven leiden
het is iets onwerkelijks, ongrijpbaars
maar op een of andere wijze niet beangstigend.
gedachten die anders elkaar op blijven volgen,
lijken ook te verstommen
niks van dit alles verdwijnt helemaal, maar alles vind een plekje.
Een zachte laag, iets onbekends, overdekt dit alles
net of iets anders dan ik alles even overneemt.
Het is niet overheersend, maar juist heel teder.
Het neemt geen dingen weg,
maar laat alles een voor een zien.
Het geeft overzicht, rust en duidelijkheid.
Dan doe ik voorzichtig een stapje door die laag heen.
Er verschijnen tegels, elke keer als ik een stap zet.
Nieuwsgierig en voorzichtig tegelijk vervolg ik mijn pad.
Allerlei dingen kom ik tegen waar ik even stil bij sta
en ik pak het op, gooi het weg of laat het rustig liggen.
zo vervolg ik mijn weg
soms slenterend, soms heel hard rennend.
maar als ik moe ben ga ik rustig liggen op die zachte laag en kan ik rusten
als ik dorst heb drink ik van die zachte laag,
als ik trek heb eet ik wat van die zachte laag.
Als ik weer kracht heb om verder te gaan zet ik weer een stap verder
Zo ga ik verder, op mijn tempo, benieuwd naar wat komen gaat
omgeven door die laag die mij voorziet in alles....
ik hoef alleen maar verder te lopen en verder dat aan te pakken wat er voor me klaar ligt.