Hier zit ik dan, op een plek waarvan ik hoop dat het ooit mijn thuis zal worden.
Langzaam kijk ik rond, ik zie gezichten.. Bekende gezichten, maar ook gezichten die voor mij anoniem zijn...
Gezichten waar verhalen achter schuilen, gezichten van mensen die met hun eigen gedachten hier zijn... Al die gezichten beleven hetzelfde op een andere manier.
Het voelt vreemd, hoe kan deze kloof overbrugd worden, zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel belevingen, zoveel gezichten..
En toch is het een 'samen zijn'. Het lijkt allemaal raar en onwerkelijk maar al deze gezichten, bekend en anoniem, geven mij het gevoel dat ik welkom ben. Want al deze gezichten zijn in een ding gelijk. Ze hebben allemaal een Vader, waar ze op lijken. Ze horen bij elkaar, het zijn broers en zussen. het lijkt of de gezichten nu veranderen en op elkaar gaan lijken. Ze horen bij elkaar. Dan kijk ik naast me...
Wat zie ik?
Ik schrik er een beetje van. De gezichten naast me begin ik te herkennen. Het zijn ook mijn broers en zussen. Ik hoor erbij!! en waarom?
Omdat ook ik diezelfde Papa heb..
En als de gezichten soms weer anoniem lijken te worden en het voelt alsof ik er niet bij hoor of dat de angst naar boven komt dat deze gezichten weer anoniem lijken te worden, dan zal ik kijken naar de overeenkomst tussen deze broers en zussen.. Dan kan het niet anders dan dat ik me thuis ga voelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten